“Opgenomen aan de keukentafel met vrienden” gaf mij een hoopvolle impuls bij het lezen hiervan op cd Baby . De keuken is voor velen een bron van inspiratie, en wanneer je daarbij omringd bent door vrienden, en de juiste gemoedstoestand, wat kan daar dan verkeerd gaan? Neruda (de openingstrack) geeft vanwege Jennifer’s sterk neergezette vocalen, en een indringend aanwezige cello een onheilspellende opening. Intrigerend en spannend, en de eerste verwachting is hiermee wat mij betreft ingelost.

Ook het vervolgnummer Dido kabbelt op een vergelijkbare manier verder. Het derde nummer is vervolgens een zoutloos niemendalletje. Ook het 4de nummer, en titelsong, rommelt pretentievol door, maar overtuigd allerminst. Voldoende artistieke allures, maar qua muziek slechts overdadige moeilijke doenerij. More Rope is een basaal nummer met een acceptabele body, kop en staartstuk. Mijn indruk van Minstrel’s Daughter is dat ze voldoende pretenties ten toon spreidt, maar dat ze de overtuiging mist een volwassen product neer te zetten. Het album is gemaakt uit respect naar de muzikale invloed van haar ouders.

Leuk gesproken, maar ik raak halverwege deze CD het spoor bijster, en eerlijk gezegd heb ik het gevoel dat Jennifer Leonhardt dat zelf ook doet. Fijn stel “vrienden” daar aan die keukentafel, hopelijk komt een appeltaartje beter uit de verf, want dit album verzandt hopeloos in geneuzel